Dank weer voor je reactie, Dwarslezer. (U moet zijn blog eens lezen, dames en heren: http://dwarslezing.blogspot.com/. De man schrijft vaak zeer interessante stukken, waar ik het maar in de helft van de gevallen mee eens ben, maar hij bereikt zijn doel: ge zult nadenken!)
Eerst maar eens wat ik met die ‘krankzinnigheid’ bedoel. Daarmee bedoel ik in elk geval niet een ‘vervaagd normbesef’, omdat ik zulke woorden nooit zou gebruiken eerstens, en tweedens omdat ik er het zeer blanke hoofd van Geert Wilders bij krijg, die zegt dat wij iets moeten gaan doen aan ‘de Marokkaanse hangjongeren met een vervaagd normbesef’. Alsof die Marokkaantjes niet zouden weten dat schelden, tieren en bedreigen verkeerd zijn. Dat weten ze wel, dat beseffen ze zich zeer wel.
Maar ik heb het hier niet over ‘turbulentie op de openbare weg’ (of hoe moet ik het noemen), ik heb het over misdaad, ik heb het over extreme dingen. Wat is de ergste, de gevaarlijkste vorm van misdaad? Het seriemoordenaarschap. Want ik kan, met moeite, met je akkoord gaan dat bankroven, huisbraken, het stelen van pinpasjes maatschappelijk bepaald zijn. Verkeerde vrienden, slechte onderwijzer, noem maar op. (Hun neiging tot geweld gebruiken is dan weer onmaatschappelijk, maar goed.)
In mijn voorbeeld van een overspannen moeder met een dochter en twee zoons werd één van die zoons een seriemoordenaar. Toen het joch zeven jaar oud was, pakte hij een keukenmes en ontleedde hij de kat van de buren. Later deed hij het nog eens met een hond uit de buurt. En weer later verkrachtte en vermoordde hij een twintigtal vrouwen. Dat soort krankzinnigheid bedoel ik.
Het doet vermoeden dat er mensen zijn die ‘slecht’ of in elk geval verknipt geboren worden. Ze hebben bijvoorbeeld in hun hoofd niet het klikje, dat bij ons zo weldadig werkt, dat op de stand ‘berouw’ of ‘schaamte’ kan springen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Tja ben, en dan kom ik toch weer terug bij het maatschappelijke van het probleem. Een kind dat een kat ontleedt is ziek (dat mag je inderdaad krankzinnig noemen van mij) en moet behandeld worden. Het moet ook onder controle blijven totdat volstrekt duidelijk dat het genezen is (zal waarschijnlijk nooit zijn).
In mijn visie zijn er inrichtingen nodig, die alleen op gevangenissen lijken omdat de erin opgenomen mensen alleen onder bewaking naar 'buiten' mogen. Verder moeten de patiënten toch een zo prettig mogelijk leven kunnen leiden (een zieke hoeft niet gestraft te worden voor zijn ziekte. Als die katten-ontleder in zo'n inrichting opgenomen was, zou hij zich nooit aan die hond en al helemaal niet aan die twintig vrouwen zijn toegekomen.
Het maatschappelijke van dat probleem is dat de overheid (die zogenaamd door ons gekozen wordt, maar dat is dan weer een heel andere discussie, die je vast wel eens bij me bent tegengekomen) geen zin heeft om het daarvoor benodigde geld uit te trekken en dan maar op basis van risico-analyses (of hoe dat soort cijferwerk dan ook genoemd wordt) vaststelt of het loslaten van een bepaalde patiënt niet meer risico oplevert dan een bepaald -aan de politieke ideologie aan te passen- percentage (Nieuwspraak voor: of het niet nadelig zal zijn bij de volgende verkiezingen).
Overigens kunnen we hierin nog veel verder gaan: in feite is iedere misdadiger ziek (krankzinnig als je wilt), ook degenen die zich voor de gek laten houden door een door de reclame opgedrongen stoerheidsstreven. Als je dat maar ver genoeg doorvoert, zou je bijv. iedere misdadiger (dus niet iemand die iemand doodrijdt door een verkeerde schrikreactie: iemand steekt ineens over en de automobilist trapt op zijn gaspedaal in plaats van op de rem) permanent uit de maatschappij kunnen plaatsen, waarbij je dan eventueel nog voor een eerste misdaad (betrapt op alcohol achter het stuur - en dat moet je dan ook niet meer zien als een overtreding) stevig zou kunnen beboeten. Aan die discussie wil ik me voorlopig echter (nog?) niet wagen - hopelijk neem je me dat niet kwalijk.
Een reactie posten