Mijn twijfels

Francisco van Jole beschrijft in zijn blog ‘2525’ wat het onderwerp van zijn tv-programma ‘Is dat eigenlijk wel zo?’ van morgen zal zijn: is dat geloven in een God wel zo nuttig.
Laat ik eerst zeggen dat dat programma (ik heb er vorige week de eerste aflevering van gezien) het in zich heeft, uit te groeien tot een fantastisch programma. Voorwaarden zijn dat er elke week iets nieuws gebracht wordt, en dat de presentator erin slaagt zijn licht aanstootbare beelden op de meest gewone (i.e. op de meest ‘Engelse’, ik weet niet hoe ik het moet uitdrukken; op de meest non-Hilversumse) manier aan te kondigen en te begeleiden. Het moet niet zo zijn dat de presentator, zoals hij bijvoorbeeld afgelopen weekend nog deed, in zijn blog meedeelt dat het programma wel degelijk in de top 10 van dit of dat lijstje terecht is gekomen. Eigen roem riekt, en dat moeten we niet hebben natuurlijk.
Ikzelf zou voor het onderwerp dat er morgen aankomt, een ander ‘format’ gekozen hebben. Ik zou een atheïst van het slag Kousbroek of Karel van het Reve (maar die leeft niet meer) aan het woord laten. En ik zou een theoloog uit Elburg of Nieuw-Buinen, of een goedgebekte priester uit Limburg aan het woord laten. Vragen: u gelooft (niet) in een God. Waarom is dat? U bidt (niet). Waarom? Enzovoorts. De twee gaan niet met elkaar in discussie, maar vertellen onafhankelijk van elkaar hun verhaal. Klaar. Einde programma.
Maar dat is geen televisie, dat is radio! Ja, dat is radio. So what? Als je een boodschap hebt, moet je die boodschap op de meest simpele manier vertellen.
Want dat vergat ik net te zeggen: het moet niet om de techniek en om die schermen enzovoorts gaan. Zo gauw je erbuiten kunt, laat je die dingen weg. Dat komt je boodschap ten goede.