Zoon Peter van vijftien

Goeiemorgen Hadriana.
Het spijt me dat ik gisteren niet heb gereageerd op je blog. Ik ben gisteren weer wezen koken voor mijn buren. Ik heb een lekker soepje gemaakt (tomatencrèmesoep, die had ik thuis al gemaakt, met een lekkere klodder room erop) en drie gegrillde forelletjes, gebakken piepertjes en spruitjes met ui, paprika, een beetje knoflook en zo. We hebben lekker genast of, zoals men het ook wel eens zegt, gevroten.
Na het eten gingen we ‘zitten’ en toen kwam zij met het verhaal van hun zoon Peter, die op 15-jarige leeftijd zelfmoord heeft gepleegd. Dat was in 1984 en Peter was hun oudste. Hij hing zich op aan een boom vlakbij het Oorlogsmonument.
Uiteindelijk gingen mijn buren naar een psycholoog in Alkmaar - maar het was nog in de tijd dat de óuders de schuld kregen als een van hun kinderen depressief was. Ze hadden hem te weinig aandacht gegeven enzovoorts. Schandelijk natuurlijk, ik bedoel schandelijk van die psychologen (die hadden in die tijd allemaal nog een tik van ‘Wie is van hout’ of van Szazz’s anti-psychiatrie).
Ik herinner me zelf uit die jaren nog een psychiater die me aanraadde vooral blijde gedachten toe te laten wanneer ik depressief was. Ik vroeg toen: ‘Zoals?’
Uiteindelijk hebben mijn buren de juiste conclusies getrokken. Ze gingen hun families na, het bleek dat in zijn familie er enkele depressievelingen zaten, en een zelfmoord. Dus: het moet wel erfelijk zijn. Ze zijn nog meer naar elkaar toe gegroeid, met hun resterende twee kinderen, en alles is uiteindelijk goed gekomen.

Wat een schitterende boomvogels heb je, Hadriana! Van wie zijn die? Ik ga nu verder op zoek naar Olivia Parker.