Ik stel me voor dat het de vertaling is van Women Talking Softly. In dat boek wordt bijvoorbeeld beweerd dat fluisteren iets typisch vrouwelijks is, uiteraard zonder met enige bewijsvoering te komen. Ook is het onsmakelijke harde lachen iets typisch mannelijks. Vrouwen genieten in stilte.
Vrouwen zijn, daar komt het op neer, een beter soort mannen. Dat is de boodschap van dat boek, waar ik het maar zeer ten dele mee eens kan zijn: er zijn mannen, en ongetwijfeld ook vrouwen, die ik op een kilometer afstand van mij wens. En er zijn mannen en vrouwen (onder wie ik ook u, Zeesterreke, reken) voor wie mijn deur altijd open staat.
Jammer dat dat boek niet bestaat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Het zou heel goed kunnen dat fluisteren iets typisch vrouwelijks is. Zelf voel ik de noodzaak tot fluisteren niet zo, ik heb al moeite genoeg om me met mijn normale stem verstaanbaar te maken.
Daarentegen ken ik een vrouw die als ze lacht klinkt als Eucalypta, maar zij zou de uitzondering op de regel kunnen zijn.
Soms erger ik me wel eens aan uitspraken als 'vrouwen hebben geen richtingsgevoel', 'vrouwen praten zoveel', 'vrouwen willen de hele dag winkelen,' vrouwen willen alleen maar schoenen kopen'. Die uitspraken ken jij ongetwijfeld ook.
Vrouwen zijn zeker niet een beter soort mannen.
Ik ben het met je eens hoor, al zou ik de mensen willen indelen in mensen die ik ver van mij wens, mensen die me weinig interesseren en mensen met wie ik een diepe verwantschap voel of zou kunnen voelen.
Dat zijn er niet zoveel omdat ik behoorlijk eenzelvig ben en doorgaans niet zo spraakzaam. Jij behoort trouwens tot de laatste categorie.
Een reactie posten