Goede raad

Dag Zeester.
Of Hadriana, wat ik een veel mooier en veel treffender naam vind. Nu heb je weer niets op je eigen weblog geschreven. Je hebt mij wel een mail gestuurd, en je hebt ook diverse keren gereageerd op wat ik in mijn blog geschreven heb. Daar heb ik weer op gereageerd, zoals het hoort.
Maar je had toch veel beter, in algemene zin sprekend desnoods, op je eigen weblog iets kunnen schrijven? Over die BWV 1079 bijvoorbeeld zou ik iets geschreven hebben. Of ik zou iets geschreven hebben over Gould’s hekel aan handenschudden en verder contact met de mensheid, ik noem maar wat. En ik zou zeker iets geschreven hebben over die ervaring in het bos.
Je moet dat schrijven (dat je toch al vaak genoeg doet) ook een beetje, hoe moet ik het zeggen, onderhouden, zoals je een verslaving onderhoudt, bedoel ik. En waarom dan niet op een eigen weblog? Het hoeft toch niet steeds een ‘reactie’ te zijn op wat ik of iemand anders schrijft? (O ja, weet je nog hoe je mijn weblog hebt ontdekt?)
Wees er verzekerd van, niets ontgaat me, Zeester, dus ik reageer op jouw weblog of ik reageer op mijn weblog. Wil je daar eens over nadenken, dear Sister in the Arts, lief aangespoeld, tussen schelpen nederliggend, vijfarmig schepsel? (Hoor mij nou.)
Voor buitenstaanders: haar weblog vindt u op http://hadrianasspace.blogspot.com/.