Hadriana

U moet eens naar http://hadrianasspace.blogspot.com/ gaan, waar onder meer interessante dingen gezegd worden over een gedicht van Wordsworth. Ik kan het me zeer goed voorstellen: je loopt door een bos, hebt daar ‘bepaalde ervaringen’ (je denkt daar, zoals het in mijn geval zou zijn, aan mislukte verliefdheden of aan je overleden ouders of aan de paddestoel links of aan de overhangende tak ter rechterzijde), je leest jaren later een gedicht en je hebt dezelfde gedachten weer.
Hoe komt dat? Dat vraag ik me af. Dan moet het toch een, ik zou bijna zeggen, stormachtig goed gedicht zijn. Dat gedicht van Wordsworth is inderdaad een machtig gedicht, het is prachtig. Het is veel beter dan welk gedicht ook van een Fransman, Duitser of Nederlander uit die tijd. Uit welke tijd ook, trouwens.
Het gekke is: ik heb dat gevoel niet. Ik kan het wel hebben met een enkele regel Shakespeare of een enkele regel van, noem eens iemand, Georges Perec (als ik door Haarlem of Amsterdam loop, som ik soms, de é’s en è’s vermijdend, een zinnetje van hem op uit ‘La Disparition’ en er zijn zinnen uit zijn ‘La vie mode d’emploi’ die heel geschikt zijn voor een wandeling in Parijs) - maar verder heb ik er geen gevoel bij.
Ik moet nodig eens bij Hadriana naar dat gevoel informeren. Niet omdat me iets dwars zit, maar omdat ik het wil weten. Ik wil weten wat ze dacht in dat bos, en wat ze toen, jaren later, dacht bij het lezen van dat gedicht.