Fluisteren...

Dag Zeester.
Ik heb net naar Pauw & Witteman zitten kijken. Daar was ook Frits Barend te gast, die iets kwam zeggen over Het Gesprek, de tv-zender die morgen van start gaat. Kluun (die een schrijver is, naar ik hoorde) interviewt Harry Mulisch, dat krijgen we morgenavond, en we krijgen nog meer lange gesprekken. Heerlijke tv, kortom: twee mensen tegenover elkaar, de één vraagt iets, de ander antwoordt. Zo eenvoudig moet het ook zijn, vind je ook niet?
Ik ben zo’n beetje aan het schrijven voor die meneer Pietersen zijn aanval. Dat is nog helemaal niet zo makkelijk. Hij moet in zijn rol blijven (verkeerde woorden gebruiken zoals ‘samenlevingsaggregaat’), ik heb alweer een beetje spijt van zijn liefde voor het Nederlandsche levenslied, maar alla. Het moet niet te gek worden, want zijn aanval moet toch een redelijke basis houden. Ik zoek eigenlijk nog naar een paar plaatjes voor de Dienst Somberheid, waar hij zijn pijlen op kan richten.
De aanval eenmaal geplaatst, moet ikzelf met een tegenaanval komen. Die moet ik ook nog schrijven, en dat is natuurlijk veel makkelijker. Mijn lijn zal zijn: wat goed is voor een normaal mens is ook goed voor een somber mens, en andersom. Wat mooi is, is nu eenmaal mooi.
Het leuke is ondertussen wel dat we beiden iemand anders spelen: ik speel meneer Pietersen, en jij speelt ‘jezelf’ (en helpt mij zo het afstotende karakter te vormen van meneer Pietersen).
Maar nu spreek ik als Ben, en ik fluister je mijn dank toe voor je laatste zin: ‘Dnk jwl.’