Middagje uit

‘Het was me het middagje wel, Zeester.’
‘Dat mag je zeggen.’
‘Heb jij die vent op het perron gezien, die zomaar tegen het stationsgebouw stond te pissen?’
‘Nee.’
‘En toen hij klaar was, kwam er een mevrouw met een Afghaanse windhond langs, en die hond staat stil, ruikt even en begint die pis op te likken.’
‘Dat heb ik ook allemaal niet gezien, want ik was naar jou op zoek.’
‘Je vond me snel.’
‘Logisch. Zoek naar man met beschaafd voorkomen en een blindenstok, had je geschreven, en zodra de trein aankwam stond je te zwaaien met die stok.’
‘Ik zwaaide niet, ik wenkte. Het was vooral mijn beschaafde voorkomen dat je opviel.’
‘Dat ook, Ben. Dat ook.’
‘En Pietersen viel je ook mee?’
‘Die viel me enorm mee, ja. Hij glunderde helemaal toen je zei: wat ik mis, is een man voor het nieuws. Een G.B.J. Hiltermann. Toen zag je hem nadenken en een minuut later zegt hij: dat kan ik wel doen, ja. En toen jij, alsof er een last van je schouders was afgenomen, zeggen: Godzijdank!’
‘En jij bijna dansen: Hij doet het! Hij doet het!’
‘En Pietersen zegt dan doodkalm: uiteraard, dat is geen probleem voor Henk P. Pietersen. En toen kwam mevrouw Pietersen binnen.’
‘Greta.’
‘En die begint haar man te voeren. En ze begint met een eindeloos verhaal over mannen met kaken die niet zelf meer kunnen eten, of wat ze ook vertelde.’
‘Maar het is wel een lief mens. Ze praat enorm veel, maar ze is lief. Ze is ook lief voor dieren.’