Beieren

Goedemiddag, Zeester.
Ik heb BWV 659 opgezocht en het is een typisch Bach-melodietje, dat een mens geheel zorgeloos en vredelievend kan maken. Je ziet jezelf wandelen in Beieren (niet dat ik daar ooit geweest ben), de melodie meeneuriënd, onderweg de koeien en merels met een beleefde hoofdknik groetend. Verder is dit weer een dag voor de Tartini-viooltjes. Ik heb nu zo ongeveer wel alles beluisterd wat Digileen van hem heeft. Wat me het meest opvalt, is dat hij zo goed schrijft in de kleine terts. Daar is hij een meester in. Bach of Händel kunnen het ook in de grote terts, maar dat lukt Tartini niet, lijkt het. Dan wordt het Spielerei bij hem. Het is maar goed dat ik vooral houd van droevige, stemmige muziek.
Wat het koken aangaat: ik kreeg vijf jaar geleden het advies van een diëtiste van het ziekenhuis dat ik nooit meer zout moest eten. ‘Maar ik mag wel lekker blijven eten?’ Dat mocht eventueel wel, maar ik moest ook uitkijken met vet. Ik heb sindsdien mijn dieet grondig aangepast. Ik eet veel vis en schaaldieren, en van de pratende dieren eet ik alleen het kippevlees. Rund, varken en paard raak ik niet meer aan. Wil je het zout vervangen, dan kun je zoeken in de Oosterse keuken: sereh, djahé, laos, koenjit, ketoembar en zo verder.
De diëtiste wees me ook op het bestaan van zoutloos brood, dus dat heb ik ook geprobeerd, maar het is niet geschikt voor menselijke consumptie. Ik koop elke ochtend een halfje Dageraad Volkoren, waarvan ik elke volgende ochtend de overgebleven sneetjes op het grasveld voor mijn huis strooi. De vogels zitten dan al op wacht, elkaar toekwetterend: ‘Pfwiet! Daar is Hij weer, onze Weldoener! Pfjoewiet!’
Het grote verschil met vroeger is dat ik nu meer plezier heb met het eten. Ik ga straks spinazie, gebakken piepertjes en een makreel eten. Ik zit me al te verlekkeren over de kruiderij.