Andrew en Chris

‘Ik las laatst een blog van een Andrew Wasteland of Eastland, ik kan geen namen onthouden.’
‘Dat dacht ik al, Ben. We hadden het een keer over een schilderij van De Hooghe, en toen kwam je ook al niet verder dan: hoe heet die knul toch? In de buurt van Rembrandt.’
‘Ja. Toch kwamen we er uit. Wij hebben vaak leuke discussies, vind je ook niet?’
‘Soms, ja.’
‘Die Andrew heeft een blog die, meen ik, 4th Avenue Blues heet. Andrew is een paranoïde psychopaat en dat is hij geworden, zegt hij ongeveer, nadat hij vele jaren gezopen heeft als een ketter.’
‘Hoe oud is hij?’
‘35.’
‘En hij woont nog bij zijn ouders?’
‘Ja. En hij klaagt dat hij zijn dokter nooit alleen te zien krijgt, omdat zijn vader hem naar die dokter toe moet rijden. Hij vindt ook dat hij teveel medicijnen krijgt. Bijwerkingen. Hij werd dikker enzovoorts.’
‘O ja, dat doen sommige medicamenten. Wat slik jij?’
‘Daar vraag je me wat, Sarah... Remeron!’
‘Dat is een goed medicijn. Daar word je niet dik van.’
‘Maar toen ging ik kijken in zijn reacties, en daar was een Chris bij die vertelde dat Andrew met zijn ass aan het werk moest gaan. Dan zouden alle problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen, zei hij.’
‘Heer god, Geenstijl is ook al in Amerika doorgedrongen.’
‘Dus ik heb hem een berichtje geschreven: in tijden van crisis moet je niet luisteren naar de Chrisses, Andrew.’
‘Dat heb je goed gedaan. Ja, schenk jezelf nog maar eens in. Het mag, zegt de vrouw des huizes. Hoe vond jij Francisco van Jole vanavond?’
‘Ik vond hem fantastisch goed, Sarah. Dat programma moet een Nipkowschijf krijgen.’
‘Weet je wat ik er zo goed aan vond? Ik wil graag nog een Pernod met een beetje water.’
‘Zo?’
‘Dat is voldoende, ja. Wat er zo goed aan was, was dat hij het probleem niet bij de allochtonen legde.’
‘Ja. Die hebben ook eigenlijk geen schuld aan dat gevoel van onveiligheid. Wat de Chrisses ook zeggen.’