Ik ken geen mooier gebouw dan de Prins Hendrik Stichting, alhier. Het heeft een koloniale uitstraling. Het heeft iets weg van het paleis van de resident te Batavia of Djokjakarta. Het is, meen ik, in de jaren dertig gebouwd, in de jaren dus dat je van een architect nog iets kon verwachten. Het is een bejaardenhuis. Ik moet er eens in de drie vier weken heen voor een bloedprik van de trombosedienst, en eens in de zoveel maanden kies ik er mijn volksvertegenwoordigers.
Gisterochtend was ik er nog voor een bloedprik, en toen dacht ik: ik moet toch eens naar ‘Het roer om’ gaan. ‘Het roer om’ is een café, recht tegenover de ingang van de Prins Hendrik. Dat café heette vroeger ‘Het witte huis’ en werd bekasteleind door Hans Klaver, een aardige man. Ik kwam er vaak.
Ik gisteravond om een uur of tien dus naar ‘Het roer om’. Ik bestel een bacootje, waar de kastelein (ik hoorde van omstanders al snel dat hij Goof heette, of er in ieder geval geen bezwaar tegen had als je hem Goof noemde) met onbekrompen maat rum in deed. ‘Jij komt vast in de hemel,’ dacht ik, toen hij het glaasje rum voor me neerzette.
Ik keek eens om me heen en herkende niets meer van de gammelheid en het niet te stuiten verval dat ‘Het witte huis’ kenmerkte. Ik zag zelfs een computer staan, waarover Goof overigens opmerkte dat het een onding was, hoogstens goed voor een toerist die dan kon schrijven naar huis waar of dat hij was.
‘Ik zit bijna de hele dag aan de computer,’ zei ik.
‘O ja? En wat doe je dan?’
‘Dingen opzoeken. Dingen lezen. En ik schrijf in mijn blog.’
Een groepje van drie dames van mijn leeftijd, maar dan een jaar of tien jonger, was geïnteresseerd. ‘En hoe heet je blog dan?’ vroeg een van de drie.
‘Ben liegt nooit,’ zei ik.
‘Dat gaan we eens opzoeken!’
Na twee minuten kwamen ze terug aan de bar. ‘Die blog is wel goed, maar je moet een andere portretfoto nemen. In het echt ben je veel knapper.’ Dan hoort u het eens van een ander, wil ik maar zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten