Treurigheid

‘Het Texaans-Duits sterft uit, Ben.’

‘Je zegt het alsof we moeten denken: wat moeten wij daarmee?’

‘Wat moeten wij daarmee?’

‘Nou, in elk geval moeten we geen actiegroep oprichten voor het behoud van het Texaans-Duits, dat lijkt me wel duidelijk. Geen actiegroepen, geen groepen die subsidie proberen los te weken. Los daarvan: ik ben wel benieuwd hoe dat Texaans-Duits klinkt. Het lijkt me een soort van Überdeutsch te zijn.’

‘Maar jij vindt dus niet...’

‘Nee. Het Derps staat ook op het punt van verdwijnen, de taal van Egmond aan Zee. De jongste spreker die ik ken, is van mijn leeftijd, dus over dertig jaar is het Derps verdwenen.’

‘Dat is toch jammer, Ben?’

‘Waarom? Over dertig jaar hebben die jonge gassies van nu wel weer een ander accent en andere, hoe moet ik het zeggen, taalmiddelen gekregen. Neem een woord als ‘computer’. Dat bestond niet in het Derps. Bestond ook niet in het Westfries of in het Nederlands. Vanochtend, onderweg naar de super, heb ik het driemaal gehoord, van drie zeer jonge kinderen.’

‘Maar neem nou ‘te waskip gaan’. Het is toch zonde als zo’n uitdrukking verdwijnt?’

‘Dat is inderdaad doodzonde. Dat soort uitdrukkingen moet dan ook bewaard blijven in oude woordenboeken en zo. Maar als de jongelui gewoon maar af en toe te waskip gaan, is er volgens mij nog weinig verloren.’

‘Heb jij het ooit gedaan, Ben?’

‘Te waskip?’

‘Hmm.’

‘Nee, helaas. Ik woonde in Limmen, en mijn familie woonde daar niet ver vandaan. Limmen, Heiloo, Bakkum (een prachtig dorp nog, toentertijd), Castricum. Ik geloof dat je pas echt te waskip kon gaan, als je familie had in bijvoorbeeld Nibbixwoud. Daar logeren, dat zou een feest geweest zijn.’

‘Dus dat te waskip gaan veronderstelde ook een zekere afstand.’

‘Ja. Wat vroeger een afstand was, natuurlijk.’

‘Stel dat je een tante in Parijs had gehad.’

‘Dan zouden we niet over te waskip gaan gesproken hebben, maar over logeren.’