Polderliteratuur

‘Daar zou volgens NOVA sprake van zijn, Ben.’
‘En daar komen ze zomaar op, midden in de zomer. Het zou een nieuwe richting zijn in onze letteren. Ze noemen twee beginnende schrijvers, de een met een boek dat speelt in wat vroeger de Bollenstreek heette, de ander met een boek dat in Jisp of Zijpe of Purmerland speelt. En dat zijn echt geen streekromans, werd ons verzekerd. En dat geheel werd opgezomerd door, god hoe heet die schrijver ook, van ik meen Knielen in een bed van violen. Dat boek won twee of drie jaar geleden een prijs. Een grove blunder van de jury, omdat de man eenvoudig niet schrijven kan. Hij kán het gewoon niet.’
‘Dat lijkt mij ook, ja. Hij zat nu in NOVA te zaniken over de ‘omgeving’ waar wij Nederlanders langzamerhand weer meer ‘aandacht’ voor kregen.’
‘Alsof wij die aandacht nooit gehad hadden. Hij zat ook te praten over de ‘natuur’, wat ook heel belangrijk is, dat spreekt. Een van die beginnende schrijvers zei nog iets over gras. Gras was ook natuur, zei hij. Alsof ooit iemand dat had ontkend.’
‘Ik heb ooit gelezen dat een gemiddeld stukje grasland 28 soorten gras heeft.’
‘Ja, dat klopt. Geen schrijver die zich daaraan waagt. Gras is groen, en dat is perfect voldoende voor zulk soort schrijvers.’
‘Maar neem nou dat boek over de Bollenstreek.’
‘Tja. Zo’n boek moet even goed zijn als een boek dat speelt in het Ruhrgebied of de Rijnmond of in New York. Ik ken dat boek niet, hoor. Ik lees de moderne literatuur niet zo. Ik lees boeken pas als ze een jaar of vijftien twintig geleden zijn uitgekomen. Ik heb bijvoorbeeld net De walgvogel van Wolkers gelezen.’
‘En?’
‘Ik had beter een ander boek kunnen lezen. Een slecht boek vond ik het. Dat zal ook wel polderliteratuur zijn, denk je ook niet, Sarah?’