Stapelgedichten

‘Blog 2.0 heeft er zelfs een eigen website voor, meen ik.’
‘Dus dan krijg je nog meer hersenzwakte?’
‘Ik vrees van wel, Sarah. Nog meer ongein. Het is niet meer dan: De vrouw bestaat niet. Also sprach Zarathustra. Je legt een paar boeken op elkaar, en de titels van die boeken geven samen een gedicht. Een ‘gedicht’, bedoel ik natuurlijk. Het gevaar van de poëzie.’
‘Ik durf te wedden dat je met de titels van onze gesprekjes ook gemakkelijk tien gedichten kunt maken. Jammer alleen dat je ze niet kunt fotograferen.’
‘Overigens niets ten nadele van Blog 2.0, hoor. Dat is best een aardige blog, maar hoe kan een mens zich nu overgeven aan die stapelonzin?’
‘Terwijl het ook al zo’n ouwe onzin is. Ik herinner me dat we het in 1967 of 1968 al deden, voor de schoolkrant. Toen deden we het een maand lang. Daarna deden we het met citaten, enzovoorts.’
‘Je hebt het ware woord tevoorschijn gehaald, Sarah. Het is schoolkrantgedoe.’
‘Ja. Zoals zoveel gedoe op het internet.’