Goedenacht Hadriana.
Ik ben er een tijdje uit geweest. Dat komt door de boeken van Jan Wolkers die ik nu aan het herlezen ben, en door het schitterende snooker op de tv. De finale is net klaar en Marco Fu heeft hem gewonnen. Prachtige wedstrijd, en dat zeg ik, hoewel ik een fan ben van zijn tegenstander Ronnie O’Sullivan.
‘Jezelf’. Wat is dat eigenlijk. Ik kan alleen over mezelf spreken en dan blijkt het een onzinnig idee te zijn. Ik heb honderden mezelven, van de zeer sombere via de uiterst solide tot en met de uiterst geestdriftige mezelf, van de tamelijk verstandige tot de als een kind om die zonnebril lachende mezelf.
Een mens heeft niet een ‘mezelf’, is niet een ‘mezelf’ - dat moet welhaast de conclusie zijn. Dus is het onzin erover te praten of ernaar op zoek te gaan. Je kunt hoogstens zeggen dat de ene mens wat meer geneigd is tot lachen en de andere mens tot treuren enzovoorts. (Het enige dat we met alle schepselen delen, het enige waar we zeker van kunnen zijn, is: dood gaan.)
Ik kwam hierop door dat NCRV-stukje op Puck’s Podium en jouw reactie daar weer op (en doordat één van die mezelven van mij een enthousiast Skepsis-volger is). Als mijn stukje wat te sarcastisch was naar jouw smaak, moet je maar denken: zo schrijft een mens soms als hij zeer overtuigd van zijn gelijk is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik denk dat iedereen bestaat uit meerdere 'zelven', Ben. Hoewel honderden me wel een beetje veel lijkt.
Misschien dat sommige mensen door hun al dan niet religieuze opvoeding wat meer overbodige bagage hebben meegekregen dan anderen en daarom hun hele leven bezig zijn om zich daarvan te ontdoen. Het zou kunnen dat ze dat bedoelen met zoeken naar 'zichzelf'
Toen ik je stukje voor de eerste keer las vond ik het redelijk sarcastisch maar toen ik het in de avond nog een keer las viel het toch wel weer mee.
Een reactie posten