Je hoort het soms van sporters, na een zware training: ze zijn zichzelf tegengekomen. Ook wanneer je je bekeert tot enigerlei kerkgenootschap, kun je jezelf nog wel eens tegenkomen.
De vraag is dan: is dat alleen maar een manier om te zeggen ‘ik ben moe (of fijn-christelijk) geworden’ - of betekent het inderdaad dat ze een inner person hebben ontmoet.
De sporter zal het antwoord op deze vraag niet eentweedrie kunnen geven, maar de christen zegt dan: ‘O ja, ik heb mezelf gevonden!’
Mijn vraag op zulk een bekentenis is dan: welke uzelf?
‘Mezelf. De eigenlijke mezelf. De ware ik.’
Nee, ik bedoelde: is die uzelf dezelfde uzelf als de uzelf van half negen vanochtend? Of was dat een andere uzelf. Wees eerlijk.
Soortgelijke vragen kun je stellen aan iemand die zegt: ‘Ik moet mijn geest even leegmaken.’
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Als je de buurman of je nichtje uit Amsterdam tegenkomt is dat de buurman of het nichtje van dat moment.
Wanneer je dus jezelf tegenkomt moet dat wel haast net zo zijn.
Als je je bekeert tot enig kerkgenootschap kom je jezelf meestal pas na een tijdje tegen: het moment waarop je beseft dat je belazerd wordt. Dan mag je blij zijn als je nog op tijd weg kunt komen.
Bij yoga betekent jezelf tegenkomen bv het eindelijk accepteren van het feit dat je een bepaalde oefening nooit onder de knie krijgt hoe graag je het ook zou willen.
Is het zo een beetje duidelijk?
Oh ja, en als je geest leeg is ben je volgens mij hersendood.
Een reactie posten