Je denkt soms: wat ik heb, is erg. Maar wat ik heb, is alleen maar zo’n beetje lastig, vergeleken met wat jij hebt, Zeester. Het is zelfs geen vergelijk: 30% longscapaciteit nog maar over, dan ben je dus de hele dag moe, stel ik me voor. Godverdomme. De ellende van de bestraling ook nog achter de rug. Godsallemachtig.
Sommige mensen krijgen het ook voor hun kiezen, is wat ik nu denk, en het zijn altijd ook nog de mensen die iets kunnen, zoals jij. Mensen met smaak. Het is nooit eens een lid van het kabinet, om maar iets te noemen. Nooit de gorgelhoest, daar.
Je moet weten, Zeester, dat ik soms zeer depressief ben. Ik ben het nu al een half jaar niet geweest, goddank. Ik beloof: ik zal in elk geval mezelf niet van kant maken, voordat jij bent overleden. En dat duurt nog jaren. Jaren, om plezier in te beleven. All right?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Het valt wel mee hoor Ben, je went eraan om rustig en 'klein' te ademen. In mijn hoofd ben ik nog steeds erg energiek, dan wil iets gaan doen en ik ben nog niet begonnen of daar komt de man met de hamer.
Ik probeer toch wel zo veel mogelijk in beweging te blijven om dat moment waarop ik aan de zuurstof moet zo lang mogelijk uit te stellen.
Depressief zijn lijkt mij ook vreselijk. Gebruik je daar medicijnen voor?
Die belofte van je, daar houd ik je aan en ik ben voorlopig nog niet van plan om dood te gaan.
Een reactie posten