Je hebt gelijk met die virtual machines: plaats een oproepje in een Linux nieuwsgroep, en je krijgt antwoord. (Dat hoort tot de mooie dingen in het computerleven.)
Ik word over precies een week, op de 24ste, 54 jaar. Ik geef op verjaardagen nooit een feest meer. Mijn twee beste vrienden zijn een paar jaar geleden overleden: een ceramist uit Alkmaar (botkanker) en een schilder, oorspronkelijk uit Den Bosch (zelfmoord). De ceramist overleed op 18 september 2001, de schilder op 30 september 2005. De ceramist maakte Picasso-achtige creaties, de schilder surrealistische. Zo’n beetje à la Max Ernst. Ik maakte de openingsspeeches voor hun exposities, die droeg ik ook voor. Ik weet nog hoe het ging bij de laatste expositie van de ceramist, in een galerie in Alkmaar. Mijn huid stond strak gespannen, ik zat midden in een depressie, en ik hield dus die toespraak, die ik eindigde met: ‘U hebt nu het slechtste gedeelte meegemaakt, dames en heren. Ik dank u.’ Ik dacht: godzijdank! Nu naar buiten. Desnoods loop ik onder een auto. Maar ik had helemaal niet door dat men applaudisseerde en lachte. Men sloeg mij op de rug, iemand vroeg of hij de tekst die ik had voorgelezen mocht nalezen. Ik gaf hem de tekst, en die tekst heb ik nooit meer teruggezien.
Morgenochtend schrijf ik een mailtje naar de weduwe van die ceramist, die nu in Zaandam woont. De schilder was, net als ik, ongetrouwd. (‘Daar ben ik een te sombere Pipo voor,’ zei hij altijd.) Ik heb zijn ouders of broer nooit meegemaakt.
Je zult dus misschien begrijpen dat ik nooit meer feestjes geef, en ook dat ik minder graag naar feestjes van bijvoorbeeld familie ga.
Wat ik doe op mijn verjaardagen: onwijs lekker koken! Ik zit me nu al te verlekkeren aan het idee van een maaltijd met rivierkreeftjes, prei, rijst, met daaroverheen een kerriesausje. Ook ga ik op mijn verjaardag weer een boek pakken dat ik al een eeuw heb, maar nog nooit gelezen heb: ‘Vergeten straat’ van Louis Paul Boon.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Wat erg dat je je vrienden verloren hebt en nog erger dat dat zo net rond je verjaardag is gebeurd. Elke tijd van het jaar heeft zijn eigen geuren, kleuren en een soort gevoel op je huid wat bij die tijd hoort. Als die tijd dan weer aanbreekt is voel je het verband vaak weer met wat er gebeurd is in die tijd.
Ik kan me voorstellen dat je verjaardag dan nooit meer hetzelfde kan zijn.
Toen mijn broer net overleden was ging de jasmijn bloeien.
Het klinkt goed wat je gaat koken.
Grappig, 'Vergeten straat' van Louis Paul Boon roept herinneringen op. Ik had dat boek ook, ik heb het zelfs gelezen maar dat is al een eeuw geleden. Ik weet nog wel hoe het eruit zag. Helaas heb ik het nooit meer teruggezien.
Ik heb inmiddels wat adviezen over de installatie van VM dus ik ga het nog eens proberen.
Groet
Zeester
Een reactie posten