Heimwee

Een jaar of vijftien geleden woonde ik nog in Egmond aan den Hoef, dat is hier vlakbij. Ik ging op een avond naar een kennis, die in Alkmaar woonde. Op de fiets. Het was een avond zonder woordenstrijd, ik kan me tenminste niets meer van die avond herinneren. Om een uur of twaalf ging ik weer naar huis, op de fiets.
Ik kreeg het opeens te kwaad, ik stapte af en ging aan de kant van het fietspad op de grond zitten. Ik sloot mijn ogen en stelde me de schilderijen en tekeningen voor die thuis aan de wanden hingen, en de boekenruggen in de boekenkasten. Ik stelde me ook dingen voor als de hoek boven de tv, waar ik al een jaar niet met de stofzuiger was geweest, en het bruine fornuis dat ik morgen nodig van de vetvlekken moest ontdoen. Maar vooral zag ik mijn schilderijen en tekeningen. Ik zag een schilderij dat ik net had aangeschaft, maar dat ik niet begreep (en nog steeds niet begrijp), maar dat ik wel mooi vond (en vind). Ik zag een gouache van een Amsterdamse vriendin, die ik ‘Hoefijzer op zee’ had gedoopt. Ik zag een aquarel ‘Twee veren’ die ik van weer een andere vriendin had gekregen, nadat ik een opening voor haar expositie in Den Bosch had ‘gedaan’.
Ik opende mijn ogen, stapte weer op mijn fiets en fietste een stukje door de nacht, stapte af en toe weer af, fietste weer door enzovoorts, tot ik uiteindelijk, om een uur of drie, thuiskwam. Dolgelukkig dat ik er was.
Zo ziet mijn heimwee eruit. Een voorportaaltje van mijn krankzinnigheid, mijn hersenziekte. Daarachter komt een bruine deur, doe je die open, dan ben je bij mijn depressiviteit.
(Dit, naar ik hoop, smakelijke verslag van een waargebeurd fietstochtje van acht kilometer werd geschreven in wederom een slapeloze nacht.)