Ik sta soms - zoals een paar minuten geleden - voor mijn raam op de eerste verdieping van dit woningblok, en dan sta ik daar om inbraak te voorkomen. Terwijl er van inbraak of beroving nooit sprake is geweest, hier. En ik dat ook niet kan voorkomen.
In mijn meer depressieve momenten verschijn ik niet voor dat raam. Veel te bang ben ik dan, al was het maar omdat je door dat raam kunt vallen. Omdat je iets kunt stukmaken. (‘Dat glas, dat is niet van jou, droplul.’)
Toch geloof ik dat het een goede beweging van me is. Ik kijk de straat af, vanuit een verlichte kamer dus ik zie eigenlijk niets, maar ik kijk de straat af. Ik rechercheer.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten