Als je een artiest eenmaal bewondert, zoals Bobby McFerrin, wil je ook alles van hem weten. Je googlet naar hem, ontdekt van alles over zijn jazzachtergronden, over zijn grote hit in, ik meen, 1988, over zijn vermeende zelfmoord na die tijd. Alles. Je hoort steeds weer die prachtige stem overal doorheen klinken. Je gaat het zelfs logisch vinden dat hij in 1995 op ‘Paper music’ dat schitterende menuet van Boccherini deed. O, en dat prachtige largo van Vivaldi. Heavenly, er is geen ander woord voor.
In 2001 bracht hij ‘Mouth music’ uit. Ik weet al zeker dat het een formidabel album geweest is, omdat het zijn mouth was.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten