Geuren, kleuren in september. Onder de kastanjeboom lopend, 30 meter van mijn huis, ruik je inderdaad iets. Iets doods. Dat wil zeggen, je ruikt iets dat wij gewend zijn doods te noemen, omdat je weet dat die boom straks weer bruin, en dan kaal zal zijn. Zo’n kale boom noemen wij ook dood, of in elk geval: pas in het voorjaar komt ie weer tot leven.
Eigenlijk is dat onzin, net zo onzinnig als een zwangere vrouw doods te noemen.
Sorry, Zeester, dat ik je herinnerde aan de dood van je broer. Dat wilde ik niet. Hij stierf, begrijp ik, in het voorjaar als de jasmijn gaat bloeien. Je ruikt de jasmijn dan. Ik heb geprobeerd om een ander woord te vinden voor jasmijngeur. Een heerlijke parfumgeur, dat is het zeker.
Er zijn drie bloemen die de nationale bloemen van Indonesië vormen: de jasmijn (ik geloof dat het de Arabische jasmijn is), een soort van orchidee, en nog een andere bloem, welke weet ik niet. Ik hoop, en geloof ook eigenlijk, dat de jasmijn de geur van Indonesië geeft.
Wat de kleuren van september betreft: fletsgroen, dat heel snel grauw wordt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Daar hoef je geen sorry voor te zeggen hoor! Wat ik ermee bedoelde is dat het bloeien van de jasmijn en de geur die er dan in de avond vanaf komt mij aan de tijd doen denken van zijn ziekte en overlijden maar niet op een onaangename manier. De jasmijn bloeit voor hem.
Je ziet nu de bomen al kleuren en je ruikt de geur van de naderende herfst, een aardse geur.
Een reactie posten