Je mag het natuurlijk niet zeggen, met Birma, Irak en de integratie van moslimhomo’s, maar ik ben weer gelukkig. De afgelopen negen of tien dagen gleed ik langzaam weg in een volgende depressie. Leek het. Alles leek weer zwart, grauw en fantasieloos te worden.
Maar dit keer ben ik niet depressief geworden. Ik herinnerde me de afgelopen week werk van Oldrich Kulhanek, en dat zocht ik op. Toen zocht ik ook ander werk op van weer andere Tsjechen en Russen. Ik vond vooral hun ex-librissen mooi.
Zo mooi, zo benijdenswaardig mooi, dat ik als het ware ‘geen tijd’ meer had voor mijn depressie. Ik denk tenminste dat het genezingsproces zo heeft plaatsgehad. Dank dus aan die Russen en Tsjechen, aan de Dienst Somberheid die nu wel een sluimerend bestaan zal leiden, en natuurlijk aan Zeester.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Goedenavond Ben,
wat zijn ze prachtig, die ex-librissen, het is net alsof je een andere wereld binnengaat.
Voor mij is dit werk een echte eye-opener. Ik kan ernaar blijven kijken. Sommige van die werken zijn heel bizar en dan weer zie je zwarte humor en een ongelooflijke aandacht voor details.
Ik vind het zo fijn voor je dat je die depressie op de vlucht hebt weten te jagen. Het kan dus mits je je omringt met schoonheid.
Een reactie posten