De zee in (3)

Goeienavond Zeester.
Ik heb vanmiddag en vanavond zo’n beetje de politiek gevolgd, op ‘Politiek 24’. De enige redelijke inbreng kwam, naar mijn smaak, van Jan Marijnissen. De leukste inbreng kwam, zoals altijd, van Femke Halsema. Niet door wat ze zei, maar omdat ze haar vroegere verlegenheid zo charmant weet weg te praten. Juffrouw Thieme van de Dieren had, zoals altijd, niets te zeggen. En daarmee hadden we het zo ongeveer wel weer gehad. Ja, Rutte (de hardwerkende mensch) en Wilders (de criminele moslims).
Morgenochtend komt de premier, dus dan kan ik gaan schrijven. En ’s middags komen daar, geloof ik, weer reacties uit de Kamer op. Dus dan kan ik weer kijken.
Tot zover mijn democratisch burgerschap.
(Voor Verdonk geldt wat minister Liefting eens zei, ik weet niet over wie: ‘Een stijfbekkig heerschap.’ Ze had beter in het gevangeniswezen kunnen blijven.)
Leuk dat je een gedichtje van Hendrik de Vries ook zo leuk vindt! Ik weet nog dat we op de middelbare school te horen kregen over de Tachtigers, de Vijftigers en wat al niet. Ik vond dat toen meteen al onzinnig. Je leest een gedicht omdat je het een mooi ding vindt, afgelopen uit. En het maakt me geen barst uit tot welke stroming het hoort.
Ik geloof trouwens dat Nederlanders, in het algemeen, het beste zijn in het korte werk: gedichten en columns. Daar zijn we beter in dan in romans. Zelfs de Max Havelaar kun je zien als een reeks columns.
Ik weet trouwens een goeie columnist op internet: Max J. Molovich. Zoek die naam maar eens op.
Je hebt gelijk met die naam Sarah (de mooiste naam voor een vrouw, zeker als je hem uitspreekt zoals Dylan het deed: Sèèràh. Ik vind dat jongensnamen éénlettergrepig moeten zijn - Ben, Kees, Grard, Sieb - en meisjesnamen tweelettergrepig, zoals Marja, Rea, Sarah, jouw naam en ook jouw bijnaam.) De niet-bestaande Sarah in mijn mei- en juni-periode heeft niets te maken met de Sarah die nu sterft in mijn verhaal. Die eerste Sarah heb ik weggestuurd, naar Engeland voor zover ik me herinner, omdat ze me stoorde bij het schrijven aan mijn blog.
Ik heb me nog enige tijd druk zitten maken over het karakter van de rechercheur in mijn verhoor, maar ik besloten dat ik me daar geen zorgen over moet maken. Gewoon schrijven, dat is het devies.