Ik yak met je mee, Zeester. Wat een stelletje stoethaspels zijn het. Die Dominique Weesie blijkt een nog groter ongeluk dan ik al dacht dat hij was. En die Rutger Castricum is gewoon een man die ik ver van mij wens.
Maar waarom praten over dat soort schorem?
Nu een fijn onderwerp (we missen gelukkig, en zullen hoop ik ook verlost blijven van een ironieteken): wat kun jij doen als ik een depressie heb?
Antwoord: niets.
Of nou ja, eigenlijk kun je wel iets doen, en dat is: je gewone gang gaan. Ik bedoel: dan ga ik ook mijn gewone gang. Ik probeer toch elke dag iets op mijn blog te schrijven, zoals ik al jaren ben blijven doorschrijven in mijn dagboek. Dat dagboek zit nu, handiglijk, in ‘Mijn documenten’.
Weet je hoe ik ontdekte dat ik misschien bezig ben een depressie te krijgen? Dat was vanochtend, toen ik probeerde verder te schrijven aan ‘De zee in’. Dat schrijven lukte niet, ik had er zelfs geen zin in.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Yak is voor mij een woord wat heel eenvoudig weergeeft hoe weerzinwekkend ik iets vind.
Ik zal mijn gewone gang gaan Ben, dat was ik ook van plan. Maar ik zou het wel fijn vinden als je elke dag iets van je laat horen op je blog. Je kunt ook altijd een mail sturen, mijn adres heb je als het goed is.
'De zee in' komt wel en als het niet komt is het ook goed.
Een reactie posten