Vierkleurenpen

‘Komt tijd, komt raad’: mijn favoriete gezegde. Als er eens een probleempje is, dan los ik die moeilijkheid niet op. Ik wacht. Ik wacht eenvoudig totdat zich een oplossing aandient. Zo heb ik indertijd ook niet tegen de kruisraketten gedemonstreerd, omdat ik dacht: het komt wel weer in orde. En het is ook weer in orde gekomen.
Ik kreeg zo’n 10 jaar geleden een herseninfarctje, en later, in 2002, kreeg ik er nog één. De gevolgen daarvan merk ik nog steeds: ik moet elke ochtend even ‘leren lopen’, mijn geheugen is lang zo goed niet meer als ervoor (ik heb moeite met namen onthouden; als ik bijvoorbeeld in een gesprek Rembrandt of Ir. Lely te berde wil brengen, moet u er rekening mee houden dat ik even stil val. Ik ben dan bezig me die naam te herinneren. Het kan ook een doodgewone ouderdomskwaal zijn, natuurlijk), en de fijne motoriek van mijn rechterhand is minder goed geworden. Ik kan met die hand (ik ben rechts) niet meer normaal schrijven.
Dat dacht ik. Maar met een vierkleurenpen, die veel dikker is dan een gewone Bic en veel vaster in de hand ligt, kan ik nog redelijk leesbaar schrijven, heb ik pas vorige week gemerkt.
Doe hier uw voordeel mee, mede-lijders, fysiotherapeuten, ergonomen!