Vijf zes jaar geleden vond ik ze een openbaring. Eindelijk iets te beleven in het vrouwentennis. Venus vond ik schitterend, ook om te zien. Ik vind haar nog steeds een zeer mooie vrouw. Daarna kwam haar zus Serena, die nog beter zou zijn, volgens de commentatoren. Ik vond haar voornamelijk te dik. Maar ze won veel.
Die betovering is er van af. De gezusters hebben niet de brille van een Federer. Ze slaan voornamelijk zeer harde ballen. Serena is nog steeds veel te dik, ze vertoont nu zelfs een zekere lompheid. Ze kreunt ook zo onmenselijk tijdens het spelen. Als Venus op stoot is, kan ze nog steeds goed spelen (gelukkig zonder gekreun), maar het houdt niet over, vind ik.
In het vrouwentennis kun je eigenlijk alleen genieten van Ana Ivanovic en van Justine Henin. Genieten tussen aanhalingstekens, bedoel ik. Echt genieten doe je met Roger Federer en met die kleine Fransman, hoe heet ie, Santoro.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten